kusacağım artık. kusmak istiyorum. bu ülkede, bu çiftlikte, bu dingonun ahırında yaşıyor olmanın utancı çok ağırlaştı. vandalizmin, doğa ve toplum düşmanlığının bu kadar pervasızca yapılanı dünyada görüldü mü acaba? “gözünü kâr bürümek” mi desek, “kalkınmacılık” kod adlı rantiyelik-vurgunculuk gemi azıya aldı mı desek? doğa, toplum, şehir, medeniyet gibi kavramlar bunların hayatında hiç yok, olmamış hiç. “inşaat ya resulullah!” mottosuyla yatıp kalkan bir beton ve kasa imparatorluğunda yaşıyoruz. bu soygun ve talan düzeninin dilinde “avm, toki, hes” gibi kelimeler sihirli bir güce sahip. şurasını gözden kaçırmayalım ki bu imparatorluğun kuruluşu onyıllarca öncesine dayanıyor. gelgelelim bu denli şahlanışı yeni.
yılların askeri vesayet düzeninden son derece irkiltici ve ürkütücü bir otokrasiye, postmodern, dizginsiz bir monarşiye geçiş sürecindeyiz. bu süreç, yarattığı siyasal hercümerç kadar geridönüşsüz doğal-toplumsal yıkımıyla da tarihteki yerini alacak. (yukarıdaki iki haber, bu yıkımın çok küçük birer örneği sadece.) şurası kesin ki –eğer hayatta kalma şansı bulurlarsa– gelecek kuşaklar bizi şiddetle lânetleyecekler.
(*) taraf, 04.01.2014.
(**) taraf, 09.01.2014.
vandalizm müzesi 